MIŞIK MAN TİLKİ
Bir kün köy in kenanda, bir terekenin katında,
Tilki men rastlaşa mışık, ilk defa hayatında:
“Sen kimsin?” diy o dilkige… Tilki şaşa, “Ay sen!” diy,
“Kayda kaldın şimdigeşik men’ kim ekenim’ bilmiy?
“Ayvanlarının en kurnazı, “tilki” değenler mağa!
“Sayayım ünerlerimden birkaş tanesin sağa:
“Men men köylini aldatıp balıkların aşagan,
“Ayuv değen avanaknı şontık kuyruk taşlagan;
“Kargaga türkü ayttırdım, “ne güzel sesin bar” dep!
“Gagasmdakı penerni kaptım türküsin dinlep…
” Şaytip birköp maktangan son, mışıkka ay ta tilki:
– Aytsı, sen de bilesindir bazı bir şiyler, belki!
– Meninim yok köp ünerlerim, diy mışık; bilgenim az,
Korkak bir zavallıman men, tuvul sendiy bir kurnaz;
“Birtek bilgenim, korınmak, itlernin collanndan,
“Yüksek yerlerge tırmanıp, kurtulmak kollarından!
” Derken sözin bek pitirmiy, bir de karasa, sürüp
Üstlerine keliyatır köy betten itler, ürüp!
Şalt-şalt terekke tırmanıp, itlerden o kurtula,
Ama şaşırgan tilkimiz kollarına tutula!
Köstere oga kurnazlık şimdi itlernin tisi…
Şaytip satar belasına, bek maktanşak bir kişi!