ÇONĞAR KÖYÜ



Cankoy bette Çonğar köyü, üylerin üstü külden,

Qaberi yoq açqan gülden, ya cırlağan bülbülden,

Tezek tütiy ocaklardan, duman cıyıla köyden,

Bir zamanlar batır cigit çıqa edi her üyden.



Bir qaç köküş, üç beş toqlu qaraltıda körüngen,

Suyeklerin saya ballar qart ogüz bar, sürüngen,

Çonğar köyü – taliyinden, halq – köyünden tüñülgen,

Qara künge şaytıp kongen, qasevetlerge bürüngen



Cavcüreklerni suvutqan, dostluq birlik qurulmay,

Bunca zülüm, qorluqlarğa, qatseñ, qarşı turulmay,

Çalpan-çarıq tırışsa da, saqat maliy yol almay,

Avelenip uça koñül, Çonğar köyge qonalmay.



Gülsümçikniñ, uy bolğan soñ, bel avrusı keçmedi.

Qurt-Soyunge döl berip te, ul şerbeti içmedi.

Acıdı Quday, kop keçmiy, qara topraq cabındı,

Can aşından Çonğar köyü bir qaç loqma qapındı.



Çonğar köyü unutmayman badem közlü qızını,

Aqılımdan çıqarmayman qalavdaki, sözümni,

Tazeliy-qozğay hasretni, yürekteki sızımnı,

Bergen tüsü o yavluqman silem yaşlı közümni.



Toqta, batma, Çonğar köyü, umüt kesme şay tezden,

Pusür ballar helallanır, arınırlar koñülden,

Qoray yaqıp fal baqayıq, niyet tilep erenden,

Bir kün halq qurtulacaq, esaretten, kederden.

Server Turupçı



Tatlıkuyu köyünden kırk iki yaşındaki Ayten Paçala, bırakıp geldikleri toprakları, oralarda birlikte yaşadıkları kardeşlerini unutamadıklarını, vatandan çıkış sebeplerini, kendilerini Vatan’dan koparanları ve onlara karşı besledikleri hisleri yanık sesiyle okuduğu göç yırında âdeta haykırarak şöyle anlatmaktadır:

“Keteceksiñ can dosum, ey can dosum.
Keteceksiñ, keteceksiñ!
Bizni kimge emanet eteceksiñ?
Ketkenge Alla col bersin ey, col bersin.
Bar savluqman, bar savlukman!
* * *
Avdarıl qayam bas meni,
Körmesin közüm ah, ah.
Ölsem özüm öleyim,
Ölmesin sözüm ah, ah.
* * *
Candım dostlar men candım, ey men candım.
Ot berdiler, ot berdiler.
Öz yurtumdan qısmetim,
Köterdiler, köterdiler.
* * *
Bizge sebep bolğanıñ, ey bolğanıñ,
Üyü çette, üyü çette.
Arqası cerge tiymesin, tiymesin,
Ahırette, ahırette.”