yaklaşık 100 senelik bir metinden alınmış tat ağzıyla yazılmış iki fıkra

NOGAY VE EZAN

Nogay atına mingen, öyleüsti Bağcasarayğa kirken. Şu arada
yüksek bir minareden mazin baqırıb ezan oquy eken. Noğay
bunı anlamay, cünki o minare kormegen, şaşıb keçe.
Bir yıl son o gene Bağcasarayğa kele. Gene öyleüsti eken. Minarede mazın gene ezan oquyj. Noğay aculana.
– Ey, haqılsız – diy: tüşüb olmacaq ekensin, ne icün mindin onda?.

NOĞAY VE BELA.

Noğay “bela” degen bir şiy işitken, meraqlanğan, atına mingen, belanı
qıdırmağa çiqqan. Qırımğa kelgen, deniz yanında bir tatka rast kelgen.
“Belanı körmedinmi?” deb sorağan. Tat: “işte şindi denizge kitdi” deb
cevab vergen. Noğay atından tüşüb denizge kirgen. bu arada tat onın
atına minib qacqan.
Noğaj denizde belanı tapmağan, ciqqan. Lakin atı yoqdır.
– Töh, Töh, atım kitdi – buna yanmayım, lakin belanı tapıb olamadım – deb öküngen.

———————————————

OSURAK KÎYEV

Toy bolup pıtken son erkek tarapı kudagıylıkka kete. Tam sıprada ekmek aşay ekende kîyev ıstemeden osurgan. O kıyev apakayının koyüne bır taa on onbeş sene barmagan.
Tap sonunda bırgün ´endı ketıyım onlar menı unutkanlardır` degen. Koyge yaklaşganda bır balanı korgen. Unutkanlar mı acaba dep balaga soragan:
—-Yaşın kaş senın? Bala da:
—-Yaşım bılmıymen, degen, ama kıyev osurgan senesı dünyaga kelgemen.
´Bonlar menı unutmagan` dep kıyev koyge kırmeden aylanıp kaytkan.